Hallo, mijn naam is Michel Lamine.

Ik ben vader van twee fantastische zonen, ingenieur van opleiding, stijldanser, schaker, … en ongelofelijk naïef toen ik afstudeerde. Ik dacht dat manipulaties enkel in de politiek gebeurde en vooral dat als je jezelf maar genoeg kon verplaatsen in iemand zijn leefwereld, je werkelijk met iedereen overweg kon komen. Ik dacht dat mensen met elkaar op een volwassen manier konden samenwerken.

Ik kwam helaas zeer bedrogen uit en ik ging op een gegeven moment doorheen een zeer zware periode op mijn werk. Ik kreeg te horen dat het niet anders kon dat ik slechte vrienden had of een slechte opvoeding had gehad. Ik had zelfs nooit mogen kiezen voor ingenieursstudies volgens sommigen omdat daar enkel plaats was voor de harde mensen en ik was daar nu éénmaal te gevoelig voor. Tegelijkertijd werden deadlines verplaatst, kreeg ik onverwacht nieuwe projecten en werden me opdrachten afgenomen waarvan ik net had gezegd dat ik ze zo leuk vond. Ik dacht op een gegeven moment dat ik werkelijk niet gemaakt was voor die harde industriële wereld.

Het duurde even voor ik het werkelijk zo interpreteerde… maar ik werd gepest op het werk. Op een gegeven moment wanneer mijn pester zei dat ik het niet verdiende om vaderschapsverlof te nemen nadat mijn eerste zoontje werd geboren ging ik eraan onder door. Brecht was te vroeg geboren en er leken oneindig veel draadjes en slangetjes aan zijn kleine lichaampje te hangen… Ik barstte op een gegeven moment in tranen uit in het bijzijn van mijn collega’s en verloor gewoon mezelf… Op een dag begon ik zelfs iemand in een grootwarenhuis de huid vol begon te schelden … omdat die me raar aankeek.

Dat was mijn dieptepunt maar ook achteraf bekeken mijn redding. Ik moest en ging kost wat kost terugvechten… voor mijn zoontje… maar wel op mijn manier… MET integriteit!

In die periode zocht ik (vooral ‘s nachts) alle informatie op over pesten op het werk die ik maar kon vinden en toen vielen eindelijk de puzzelstukjes in elkaar. De gelijkenis was zo treffend dat ik vastberaden was om met die informatie iets te doen. Voor mij gaf het een fantastisch bevrijdend gevoel om de pester te confronteren en controle te nemen over de situatie aan de hand van wat ik leerde. Ik nam mijn lot in eigen handen en het werkte. De CEO van het bedrijf verontschuldigde zich in naam van de onderneming en voerde enkele nieuwe maatregelen in ter voorkoming van zulke gebeurtenissen. Dat was voor mij een overwinning op zich ook al nam ik ontslag en bleef de pester op haar plaats. Het belangrijkste was dat ik mezelf liet gelden en niet (meer) over me heen liet walsen. Ik wilde kost wat kost met mijn kin omhoog verdergaan en dat is me uiteindelijk gelukt.

Ik ga de rode plekken op het gezicht van de directeur nooit vergeten toen hij in het bijzijn van de CEO mijn verhaal en standpunten aanhoorde. Hij was “gepakt”. Die directeur was de verantwoordelijke van mijn bazin die me pestte en liet maar begaan. Ik was vervangbaar.

Jaren later wanneer ik mensen tegenkom die destijds collega’s waren en er nu nog steeds werken, bedankt men me soms nog voor wat ik gedaan heb. Het had toch een verschil gemaakt en dat apprecieerden ze wel.

Ik heb ondertussen zicht gekregen op honderden dossiers hier in Vlaanderen en dat is natuurlijk nog maar enkel het topje van de ijsberg. De statistieken liegen er niet om; een enquête van IDEWE in 2023 geeft aan dat 5,9% van de werknemers zich het doelwit voelt van ernstige pesterijen en maar liefst 17,5% van psychisch geweld. Ook weet men dat zowat 2 à 3% van de bevolking psychopathische of sociopathische karaktereigenschappen zou hebben. Bij mensen in een hiërarchisch verantwoordelijke functie zou dit aandeel nog verder toenemen.

Werkgevers weten inmiddels dat er mogelijk een probleem is maar zijn daardoor als de dood om in een negatief daglicht te komen staan. Kijk naar de berichten in de media en negatieve impact op mensen en zelfs organisaties. Daar wil je niet verantwoordelijk voor zijn. Deze angst om eerlijk de problemen onder ogen te zien staat een duurzame oplossing in de weg. Het wordt een zwart-wit verhaal, psychopaten tegen zwakkelingen, pesterijen of helemaal geen sprake van, … Hoe met dit alles omgaan blijft complex, niet zozeer omdat er geen informatie is, maar eerder omdat er te veel tegenstrijdige informatie beschikbaar is. Men weet niet waar te beginnen.